प्रवास

क्षितिजापाठी चालू आपण असे निरंतर
चार पावले बिलगून दिसतील सदा समांतर

हातांच्या स्पर्शांना सुचतील शब्द अवांतर
विरून जाईल दोघांमधले मौन हवेवर

तारका- जणू चकाकणारया परया निशाचर
करतील आगमन चहू दिशांनी आभाळावर

प्रतिबिंब झेलण्या अधीर आतूर आर्त सरोवर
नक्षत्रांनी सजेल सारी धरा नि अंबर

भेटेल ढगांच्या आड टांगला चंद्र अधांतर
त्या कातरवेळी ऐकू यावे स्तोत्र शुभंकर

ठेच लागली तरीही चालू घालून फुंकर
बहरेल पालवी उजाड वृक्षाच्या फांदीवर

जाऊ कुठून कोठे, ठाऊक नाही अंतर
त्या क्षितिजापाठी चालू आपण असे निरंतर

सांभाळ स्वत:ला

ओळखले मी मलाच नाही, किती दिसांनी
केला अट्टाहासाने शृंगार कशाला?

प्रतिबिंबाची ओळख पटली जरा उशीरा
आठवणींचा जुनाट अत्याचार कशाला?

कधी नव्हे ते निष्पाप्याने तोंड उघडले
तोंड दाबुनी बुक्क्यांचा हा मार कशाला?

वारयाला सोसाट्याने चौफ़ेर फिरू द्या
उदबत्ती-गंधाला कारागार कशाला?

निरोप द्याया उंबरठ्यावर पाऊल अडले
विरहाचा अभिनय-अन सोपस्कार कशाला?

खुशाल जाऊ लांघून सीमा नात्यांचीही
शपथांचा अन वचनांचा बाजार कशाला?

ज्योतीभोवती मिणमिणता अंधार कशाला?
बुडणारयाला काडीचा आधार कशाला?

आधाराला कुणीच नाही म्हणून म्हणतो
होऊनी आधार स्वत:; सांभाळ स्वत:ला!

शुभ प्रभात

मांगल्याची प्रकाशकिरणे
उंबरठ्यात उमटली
प्रदक्षिणा तुळशीला घालून
झुळूक जराशी हसली

गारठली मंजिरी दवाने
भिजली पाने कोवळी
फांदीवर झुलता झुलता
चिमण्यांची मैफिल रंगली

भूपाळीच्या लहरींवर
फुलल्या गोकर्णाच्या वेली
तगरीच्या हाराने
देव्हाऱ्याची महिरप सजली

उदबत्तीच्या धुरात दरवळ
प्रसन्नता मोहरली
सुरात वाजे सनई 
घंटा पहा कशी किणकिणली

लखलखणार्‍या निरांजनाची
ज्योत तेवली इवली
हात जोडुनी आर्त प्रार्थना
गाभार्‍यातून घुमली

कुछ कर के गुजर

हिम्मत है अगर, जुर्रत है अगर
तू  खा ले कसम कुछ कर के गुजर

गुमसुम ना भटक छुपकर - छुपकर
दुनिया को दिखा जो है भीतर

तू रख ले कदम नयी राहो पर
कर पार डगर चढ जा उपर

तू खुली हवा से बाते  कर
खिलाखिला के हस तुझे किस का डर ?

तू कडी धूप-सर्दी-बारीश का
मजा ले , तू जी ले हर  पल

तुझे पाऊल सोनेरी

तुझे पाऊल सोनेरी 

उमटले माझिया दारी 

सुगंधी आज गाभारा 

तुझा आजन्म आभारी 

सडा पडलाय आवारी 

उभा प्राजक्त शेजारी 

भरोनि घे तुझी ओंजळ 

पुन्हा परतून माघारी 

षड्ज-गंध

अंतरीच्या  नाद्ब्रह्माला  निनादू  दे 

चैतन्यमय झंकार गाभाऱ्यात नांदू दे 

लाव उदबत्त्या नव्याने  षड्ज-गंधाच्या 

घमघमाटाने तुझा अंगांग बहरू दे 

गोंगाट अन कोलाहलाच्या खोलवर तळाशी 

अगदी मुळाशी जाणीवेची ज्योत जागू दे 

नेणिवेच्या पायवाटेवर सडा पडला

कण प्रकाशाचे पुन्हा वेचून घेऊ दे

कितेक

दिसले फुलाफुलांचे असले थवे कितेक
गर्दीत ताटव्यांच्या मिटल्या कळ्या  कितेक

केलेत  वार ज्यांनी करूया सजा अशांना
त्यांच्या जुन्या गुन्ह्यांच्या पटल्या खुणा कितेक

जपल्या अनेक वर्षे निजवून पुस्तकात
हलक्या पिसाप्रमाणे या पाकळ्या कितेक

घुमती दिशाही दाही ज्यांच्या प्रतिध्वनींनी
उठती उधाणराती लाटा अशा कितेक

निःशब्द शांततेच्या उदरात जलसमाधी
घेतात वर्तुळे जी वलये अशी कितेक

वाटेकडेच डोळे बसली अजून लावून
डोळ्यांपलाड लपली स्वप्ने अशी कितेक